Historia zakładu ceramicznego w Słowiańsku (w rosyjskiej pisowni Sławiańsku) sięga 1893 r., gdy trzej polscy przedsiębiorcy: Jan Dziewulski oraz bracia Józef i Władysław Lange, założyli spółkę akcyjną Dziewulski i Lange. Biznesmeni ci mieli już duże doświadczenie w branży, jako że od 1883 r. zarządzali zakładem w polskim Opocznie. Firma rozpoczęła działalność kupując w mieście Słowiańsk (gubernia charkowska) położoną w pobliżu linii kolejowej działkę pod budowę fabryki.
Wyposażony w dwie maszyny parowe zakład Dziewulski i Lange produkował ceramiczne płytki podłogowe. Firma otrzymała wiele medali i wyróżnień, m.in. srebrny medal na Wystawie Światowej w Paryżu w 1900 r. Mimo coraz trudniejszej sytuacji w carskiej Rosji na początku XX w., jeszcze w 1914 r. udało się wyprodukować 400 tys. m kw. płytek terakotowych. Koniec nadszedł w 1917 r., gdy władzę w firmie przejął komitet rewolucyjny.
Produkcję w zakładzie wznowiono dopiero w 1925 r., a w rok później nazwę fabryki zmieniono na Fabryka Metławskich Płytek im. Krupskiej. Płytki produkowane w Słowiańsku zdobiły m.in. mauzoleum Lenina czy Dworzec Kazański w Moskwie. W 1934 r. w pełni zelektryfikowano fabrykę. W trakcie II wojny światowej zakład ewakuowano do obwodu kujbyszewskiego i przestawiono na produkcję na potrzeby wojenne. W czasie okupacji niemieckiej budynki fabryki w Słowiańsku całkowicie zniszczono.
Wraz z rozwojem produkcji fabryki, zmieniały się kuchnie i łazienki mieszkańców ZSRR. W latach 50. XX w. rozpoczęto produkcję białych płytek 15 x 15 cm, a w latach 60. wprowadzono płytki niebieskie i zielone. Te ostatnie przetrwały w mieszkaniach do końca Związku Radzieckiego.
Po rozpadzie ZSRR problemem stało się przejście gospodarki na zasady rynkowe i zerwanie więzi z innymi republikami. W 2001 r. zatrudnienie spadło do 157 osób. W tym czasie zakład nie posiadał już płynnosci finansowej.
