Fabryka porcelany we wiosce Horodnica w guberni wołyńskiej została założona w 1799 roku przez księcia Józefa Czartoryskiego. Manufaktura zyskała sławę dzięki produkcji fajansów typu angielskiego. W 1813 roku po śmierci ostatniego z przedstawicieli rządzących tu Czartoryskich, majątek przeszedł w ręce książąt Lubomirskich. W 1856 roku dobra nabył Wacław z Paradowa Rulikowski. Nowy właściciel po zwiedzeniu najważniejszych europejskich fabryk fajansu i porcelany zdecydował się na rozbudowę manufaktury w Horodnicy. W 1877 roku pracowało tu 350 osób. Rulikowski podjął inwestycje ponad swoje możliwości finansowe i musiał ostatecznie sprzedać fabrykę w 1878 roku. W dwa lata później zakład strawił pożar. W 1882 r. zakład został wydzierżawiony przez A.F. Sussmanna. Produkcję przywrócono, ale firma nie odzyskała już swojej dotychczasowej świetności. W 1887 r. istniał w Horodnicy jeszcze jeden producent porcelany należący do A.F. Sussmanna.
Po rewolucji październikowej w 1917 roku fabryka została znacjonalizowana. Duże zmiany w procesie produkcji wprowadzono w okresie industrializacji. W czasie II wojny światowej fabryka została częściowo zniszczona w toku działań wojennych.
Po odbudowie zakład współpracował blisko z leningradzkim instytutem przemysłu porcelanowego i fajansowego. Dzięki tej kooperacji wprowadzono wiele nowinek technologicznych. Produkowano tu głównie porcelanę stołową i niewielkie figurki porcelanowe. W czasach Związku Radzieckiego był to jeden z głównych producentów porcelany w ZSRR, a największa fabryka znajdowała się w Horodnicy.
Po uzyskaniu przez Ukrainę niepodległości firma przeszła na własność pracowników. Przyjęcie Ukrainy do WTO w 2008 roku spowodowało napływ tańszej porcelany z zagranicy. Jeszcze w 2008 roku produkcja została wstrzymana, a w 2 lata później rozpoczęto procedurę upadłościową, która zakończyła się w 2012 roku.
