Takie ikony były produkowane przez dwie konkurujące firmy w Rosji pod koniec XIX wieku i na początku wieku XX.

Właściciele konkurujących firm to A. Żako i W. Bonaker. Produkowali unikalne i interesujące prawosławne ikony, ale były one bardzo trudne do utrzymania w dobrym stanie. Prawie wszystkie ich produkty noszą obecnie ślady rdzy. W miejscach, gdzie widoczna jest korozja nadrukowane części obrazu są niewidoczne.

Ikony z nadrukiem chromolitograficznym były przeznaczone dla biedniejszej części społeczeństwa,  w większości żyjącej na wsi. Metalowe ikony były zdecydowanie tańsze niż drewniane.

W Rosji takie ikony były przez wielu używane za podróbki "prawdziwych bizantyjskich drewnianych ikon". A. Żako i W. Bonaker  byli nawet wytykani z powodu posiadania obco brzmiących nazwisk. W 1902 roku Święty Synod kościoła prawosławnego zdecydował o wprowadzeniu zakazu sprzedaży ikon na cynie w cerkwiach.

Ikony tego typu miały jednak również wielu zwolenników. Fabryka Zhako brała udział w wielu wystawach zdobywając nawet na jednej z nich złoty medal za swoje produkty.